Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017


Η μέρα ανέβαινε αργά, μαζί με τις υποσχέσεις και τους θρήνους της. Μαζί με το χαμόγελο και τη λύπη της. Θα μπορούσε κανείς να ξεδιαλέξει από τις αχτίνες του ήλιου εκείνες που ταιριάζουν στη ψυχή του περισσότερο μα, πώς να κρατήσεις μερικές και άλλες να αγνοήσεις; Ως και στις πιο δροσερές κρύβεται το μυστικό του βασιλιά πατέρα… ως και στις πιο καυτές φωλιάζει το θαύμα του ζωοδότη φίλου και αδελφού.

Κάθονταν στο μοναχικό παγκάκι και απολάμβαναν το σήκωμα του ήλιου σιωπηλοί…  τι να πρωτοπείς τούτες τις μαγικές ώρες που ως και το Αχανές σου επιτρέπει την πολυτέλεια της μοναχικότητας… τι να ψελλίσεις εμπρός στο αρχαίο μυστήριο, το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα που τα σάρκινά σου μάτια ευλογήθηκαν να αντικρίζουν και τα άλλα, εκείνα που έχει το είναι σου, αντιλαμβάνονται με το ρίγος της πρώτης φοράς…

«Όλα εκείνα που μας μίλησαν για πρώτη φορά… κάποτε… είναι πάντα εδώ», είπε εκείνος ξαφνικά. Η φωνή του ήταν γεμάτη από το δέος της στιγμής και ίσα που ακουγόταν. «Όλα εκείνα που γέννησαν τον κόσμο, δεν πέθαναν ποτέ. Μπορούμε αν θέλουμε να τα ακούσουμε, να τα αγγίξουμε, να τα δούμε… μα για μια στιγμή μονάχα… τη μαγική στιγμή που οι θωρακίσεις μάς εγκαταλείπουν… μα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να συνομιλήσουμε με το πιο ευαίσθητο, το πιο λεπτοφυές και μαζί, το πιο όμορφο απ’όλα όσα μας περικλείει και το περικλείουμε… δεν έχει σημασία τι θα πούμε, δεν έχει σημασία ποιος μας ακούει ή τι μας παρατηρεί… είναι η σπάνια και μοναδική στιγμή που έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας…», είπε και σιώπησε ξανά.

Εκείνη αναζήτησε το χέρι του με το δικό της και το κράτησε σφιχτά. Ήξερε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκείνος πονούσε πολύ. Και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ στο πρόσωπό της.

«Όλοι αξιωθήκαμε τούτη την έκσταση και για όλους χαράχτηκε η ατραπός…», είπε πάλι και ανταπέδωσε το ζεστό της άγγιγμα.

Ο ήλιος σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο θρόνο του και μια γλυκιά ζέστη χάιδευε τα πρόσωπά τους. Η πόλη ολόγυρα ξυπνούσε σιγά σιγά.

«Ας μην φύγουμε από εδώ… ποτέ!», του ψιθύρισε κι αμέσως μετάνιωσε για τα λόγια της.

«Ναι, ας μείνουμε για πάντα εδώ», της απάντησε εκείνος και αφέθηκε ξανά στην απόλαυση της ακριβής τους εμπειρίας…


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Όπταις άμμε


Οι άνθρωποι συναντιούνται
με καρβουνιασμένα δάχτυλα
δίνουν χειραψίες
χωρίς αποτυπώματα
κι αποκεφαλίζουν τις ηδονές τους
σε γωνίες με παιδιά – αυταπάτες
σε γήπεδα με φοβίες – όχλους

…κλειστό είναι μάτια μου
το παράθυρο του πρώτου σου βλέμματος
αλλά έχεις ακόμα δροσιά στα χείλη
κι ας καίγεσαι απ’τον πόθο
να κάνεις τη σάρκα σώμα
και το σώμα να επιστρέψεις
ανέπαφο σε κείνο το βλέμμα…

…πυροβατείς στο ακρωτήρι
της κορεσμένης από ήλιους ελπίδας
κι έχεις στερεώματα
νανουρισμένα γλυκά
και υπέροχα
από τον αλητήριο άνεμο
που κάποιους άγνωστους
αιώνες πριν
σ’έφερε στο φως…

μην τους κοιτάς…

… οι άνθρωποι λιμοκτονούν
ταΐζοντας γενναιόδωρα
μονάχα ό,τι αφανίζει από μέσα τους
το αύριο…

εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…




Metamorphosis

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Amador...

Amador (2010)

Η πένθιμη τρυφερότητα της νωχέλειας… μαζί με την σουρεαλιστική συνύπαρξη του λίγο πριν με το λίγο μετά το πέρασμα στο επέκεινα… η γλυκύτητα της αναμονής ενός νέου ανθρώπου που θα πάρει τη θέση εκείνου που έφυγε… ο άγνωστος δεν είναι πια ακατανόητος, είναι ο δικός μου φίλος, αυτός που άγγιξε τα σωθικά μου και ευλόγησε το μέλλον…
Γραφή πάνω στο παράλογο… το μεγάλο μυστήριο του Τέλους μέσα στη διαχείριση των ενθαδικών κοινότοπων αδιεξόδων… η πρώτη δόση για το ψυγείο, χρήματα και ιδρώτας αγωνίας… ταυτόχρονα η αφήγηση ενός ροϊκού πηγαινέλα στο πουθενά… σε ένα τέτοιο θερμοκήπιο ως και το παράλογο αποδυναμώνεται… γίνεται ψωμί και νερό, γίνεται εισιτήριο λεωφορείου, γίνεται το καθημέριο προσδόκιμο ζωής…

Μου εμπιστεύτηκαν να φροντίζω τον ετοιμοθάνατο… δεν γνώριζαν πως στην ουσία, εκείνος ήταν που θα φρόντιζε εμένα…


http://cine-nimertis.webnode.gr/amador/

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Ο ναός της αλήθειας...




Ποιος είναι ο ναός της αλήθειας; Αν δεν είναι το αρχέγονο τότε δεν μπορείς να νιώσεις, δεν μπορείς να ξεγελάσεις, δεν μπορείς καν να ιδρώσεις χωρίς να ψεύδεσαι… Αν δεν είναι αυτό που ίδρυσε ο χρόνος τότε δεν μπορείς να κοιτάξεις, να ψηλαφήσεις, να ορίσεις χωρίς να ψεύδεσαι…
Ο ναός της αλήθειας είναι αντίλαλος… είναι ηχώ… είναι το χοληφόρο δέντρο του ήπατος… είναι η διαπνοή του αιώνιου μέσα στο κάθε τώρα που σπαταλιέται από το ψεύδος…
Η αλήθεια μεγιστώνεται μέσα στο ψεύδος... αντίθετα, το ψέμα συρρικνούται μέσα στην αλήθεια... ο λόγος που φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια είναι τελικά... ενεργειακής φύσης... είναι πάντα ο φόβος, η ατολμία, η ελεεινή φύση του εγώ να αποσύρεται στα σκοτάδια… τα σκοτάδια έχουν κι αυτά την υγρή, νοσηρή αλήθεια τους…
Η δύναμη που αξιώνει η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί κυκλώπειες αμυντικές οχυρώσεις... και δεν τις έχει σχεδόν κανείς... όποιος νομίζει πως τις έχει είναι απλά είναι απλά ψεύστης... αυτό που θα έλεγε ευγενικά ο Νίτσε 'καλλιτέχνης'...
Χτυπάμε λοιπόν με τις αλήθειες για να σκοτώνουμε αφού με το ψέμα δεν τα καταφέρνουμε... καταπίνουμε την αλήθεια και αυτοκτονούμε... Ποιος το θέλει αυτό; Καλύτερα έξω παρά μέσα...
Και τι ειρωνεία…
Καταναλώνοντας αλήθεια δεν γινόμαστε ανθεκτικοί στο ψεύδος. Νομίζουμε πως έτσι λειτουργεί ο οργανικός κώδικας αλλά δεν ισχύει. Ο Μιθριδάτης εδώ θα αστοχούσε… Κι από την άλλη… καταναλώνοντας διαρκώς ψεύδος δεν ακυρώνουμε την αλήθεια… απλώς δηλητηριάζουμε το ήπαρ του ένδον φωτός…
Μέσα σε ένα ωκεανό ψεύδους το αληθές εντυπωσιάζει σαν κόκκινος θεόρατος βράχος... μέσα σ'ένα ωκεανό αλήθειας το ψεύδος αφανίζεται... όχι εντελώς... προσποιείται μάλλον... λικνίζεται ράθυμα σαν γλοιώδες ερπετό σε μερική ύπνωση, σε τεχνητή υπνηλία… και περιμένει…

Κι είμαστε όλοι 'καλλιτέχνες' τελικά... ευέλικτοι, χαμογελαστοί, επιδέξιοι ακροβάτες...

Γιατί; Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε...

Μακριά από το ναό… από τον ένα και μέγα και υπαρκτό ναό; έστω…

Τυφλοί, χωλοί, υβοί, απελπισμένοι… έστω…

Μερικοί, ασυνάρτητοι, ανακεραίωτοι, αναφήγητοι… έστω…

Ξένοι… επήλυδες… κηρωμένοι νύχτα, αφρόντιστοι, ορφανεμένοι…

Ναι… ακόμα κι έτσι…

Η λερή ανάσα μας θα ραντίζει τη νύχτα με ικεσία και το ρημαγμένο στόμα μας θα ζυμώνει λέξεις ικεσίας…



Εκείνος που όλα τα βλέπει ίσως μάς σπλαχνιστεί και μάς παραλείψει…

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Εἴδωλον ἔμπνουν…



Η φρίκη δεν μπορεί να διαμορφώσει παρά μονάχα εκκρεμότητες. Ο στη βιολογική ηλικία νέος, δεν ασχολείται με εκκρεμότητες και γι’αυτό είναι τόσο τυφλός όσο τα κουτάβια στην περίοδο της γαλουχίας.

Η φρίκη διαμορφώνει εκκρεμότητες αλλά δεν τις θηλάζει. Η φρίκη δεν έχει μαστάρια. Μαστάρια, αντίθετα, παρότι αρσενικός, έχει ο φόβος.

Και ο φόβος είναι ο παραφυλάττων που επωφελείται από τα γεννητούρια για να ασκηθεί στην τέχνη της παραπλάνησης. Είναι η μόνη τέχνη στην οποία είναι ανίκητος ο φόβος. Η φρίκη δεν έχει προικισθεί με κανένα τάλαντο. Ο φόβος όμως είναι δεξιοτέχνης στην παραπλάνηση.

Οι θνητοί, καμιά φορά το αποκαλούν και ευτυχία.

Η νεαύξητος οικογένεια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη και όταν οι εκκρεμότητες που έχουν γαλουχηθεί από το αχανές αλλά διαμορφώνονται στην αγκαλιά της φρίκης, γίνουν υπερ-πολλαπλάσιες του προσδοκώμενου από το φόβο αριθμού.

Ο φόβος προσδοκά την απόλυτη συντριβή του Ερχόμενου και γι αυτό φροντίζει πάντα να δημιουργεί πολλαπλά ‘ναρκοπέδια ελπίδων’. Είναι μετά την τέχνη της παραπλάνησης η μόνη εναπομείνασα δεξιότητά του. Όσες περισσότερες εκκρεμότητες, τόσο πληρέστερα ναρκοπέδια ελπίδων.

Οι ελπίδες που χρησιμοποιεί ο φόβος για να σπείρει στα ναρκοπέδιά του δεν είναι πραγματικές. Είναι είδωλα.

Μοιάζουν με ελπίδες αλλά δεν είναι.

Όμως όταν τις έχεις εμπειρωθεί είναι πλέον αργά.

Εκτός από τις εκκρεμότητες η φρίκη διαμορφώνει και την ‘απουσία ουρανού’.

Η απουσία ουρανού δεν ανήκει στις τέχνες αλλά στις εξαλλαγές της ίδιας της έκτασης της φρίκης.

Καθώς απλώνεται η φρίκη καταναλώνει όλο το διαθέσιμο ουρανό. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει ή να το αντιληφθεί παρά μονάχα όταν η φρίκη συρρικνώνεται. Τότε αποκαλύπτονται ευμεγέθη τμήματα στερεώματος και η ύπαρξη διεκδικεί ουρανό.

Και μαζί με τον αποκαλυπτόμενο ουρανό, η ύπαρξη διεκδικεί τον ίδιο τον εαυτό της…


I am your Queen