Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

εκτόπλασμα



φεύγοντας
ξέχασες τα χέρια σου
και νέκρωσε το άγγιγμά τους

ως και στα πράγματα
ως και στο χρόνο

αναζητώντας λίγο αίμα
απ’τ’ακροδάχτυλά σου
ένιωσα μονάχα το δικό μου
να ρέει καυτό
σαν εκτόπλασμα
στ’αποτυπώματά σου

φεύγοντας
ξέχασες το βλέμμα σου

κι ό,τι αγγίζω πια
ή με αγγίζει

είναι φωνές και ήχοι
σαν ίχνη αρνητικής εκτύπωσης
φτωχά ομοιώματα
απ’όσα είδες στη ζωή σου…

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

τύποι ναρκισσιστικής προσωπικότητας


Συχνά εμφανιζόμενοι τύποι ναρκισσιστικής προσωπικότητας:

Οι πεινασμένες-για-καθρέφτη προσωπικότητες [mirror-hungry personalities] διψούν για εαυτοαντικείμενα των οποίων οι επιβεβαιωτικές και θαυμασμού αποκρίσεις τους θα θρέψουν τον λιμοκτονούντα εαυτό. Έχουν ωθηθεί να εκθέτουν εαυτούς και να προκαλούν την προσοχή των άλλων, επιχειρώντας να εξουδετερώσουν, ωστόσο, πρόσκαιρα, την εσωτερική τους αίσθηση ασημαντότητας και έλλειψη αυτοεκτίμησης. Μερικοί εξ αυτών, είναι εις θέσιν να δημιουργήσουν σχέσεις με αξιόπιστου κατοπτρισμού άλλους που θα τους ανεχτούν και στηρίξουν για μακρές περιόδους. Όμως, οι περισσότεροι δεν θα τραφούν για πολύ ακόμη και με αποκρίσεις γνήσιας αποδοχής. Έτσι, παρά τη δυσφορία τους για την ανάγκη τους να εκτίθενται και παρά το συχνά τρομακτικό τρακ και τη ντροπή θα πρέπει να συνεχίσουν να προσπαθούν να βρουν νέα εαυτοαντικείμενα των οποίων την προσοχή και αναγνώριση επιδιώκουν να προκαλέσουν.

Οι πεινασμένες-για-το-ιδεατό προσωπικότητες [ideal-hungry personalities] βρίσκονται πάντα στην αναζήτηση άλλων τους οποίους να μπορούν να θαυμάζουν για τα κύρος, τη δύναμη, την ομορφιά, τη νοημοσύνη τους ή το ηθικό τους ανάστημα. Μπορούν να εμπειρωθούν τον εαυτό τους ως άξιο λόγου μόνο για όσο διάστημα μπορούν να σχετιστούν με εαυτοαντικείμενα τα οποία να θαυμάζουν. Και πάλι, σε κάποιες περιπτώσεις, τέτοιες σχέσεις διαρκούν για πολύ και είναι αμοιβαία και αυθεντικά υποστηρικτικές και για τα δυο εμπλεκόμενα άτομα. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, το ένδον κενό δεν μπορεί για πάντα να πληρώνεται με αυτά τα μέσα. Ο πεινασμένος-για-το-ιδεατό αισθάνεται την επιμονή της δομικής ατέλειας και ως συνέπεια αυτής της επίγνωσης, αρχίζει να αναζητά –και, φυσικά, οπωσδήποτε βρίσκει- μερικές ρεαλιστικές δομικές ατέλειες στο θεό του. Η αναζήτηση για νέα εαυτοαντικείμενα προς ιδανίκευση τότε συνεχίζεται, πάντα με την ελπίδα πως η επόμενη σπουδαία φυσιογνωμία στην οποία ο πεινασμένος-για-το-ιδεατό θα προσκολληθεί δεν θα τον απογοητεύσει.

Οι πεινασμένες-για-alter-ego-προσωπικότητες [alter-ego-hungry personalities] έχουν ανάγκη μια σχέση με ένα εαυτοαντικείμενο που διά της συμφωνίας στην εμφάνιση, τις απόψεις και τις αξίες, επιβεβαιώνει την ύπαρξη, την αληθινότητα του εαυτού. Κατά καιρούς οι πεινασμένες-για-alter-ego προσωπικότητες επίσης, ενδέχεται να είναι ικανές να διαμορφώσουν σταθερές φιλίες και σχέσεις στις οποίες το κάθε μέλος εμπειρώνεται τα συναισθήματα του άλλου σα να ήταν δικά του. ‘Εάν εσύ λυπάσαι/ εκείνος κλαίει/Εάν είσαι άγρυπνος/εκείνος δεν μπορεί να κοιμηθεί/Έτσι για κάθε θλίψη στην καρδιά εκείνος θα αναλάβει ένα μέρος’ [Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Ο Περιπαθής Προσκυνητής (The Passionate Pilgrim)]. Όμως και πάλι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων το ένδον κενό δεν μπορεί να πληρωθεί μόνιμα από την διδυμική αυτή σχέση. Ο πεινασμένος-για- alter-ego διαπιστώνει πως ο άλλος δεν είναι αυτός ο ίδιος και, ως απόρροια αυτής της αποκάλυψης, αρχίζει να αποξενώνεται από αυτόν. Είναι έτσι χαρακτηριστικό αυτό των σχέσεων να είναι θνησιγενείς. Όπως και ο πεινασμένος-για-καθρέφτη και ο πεινασμένος-για-το-ιδεατό, έτσι και ο πεινασμένος-για-alter-ego είναι έχει την τάση να αναζητά πυρετωδώς έναν αντικαταστάτη.



Απόσπασμα από την εργασία των Heinz Kohut και Ernest S. Wolf "Οι Διαταραχές του Εαυτού και η Θεραπευτική Αντιμετώπισή τους: Ένα Περίγραμμα"

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017




Όταν είσαι παρών, αυτό δεν έχει χώρο για να υπάρξει.
Και καθώς του είναι αφόρητη η συγκατοίκηση με τον εαυτό, απομακρύνεται.
Όμως, δεν χάνεται.
Δεν αποδομείται, δεν αφανίζεται, δεν πεθαίνει.
Όσο εσύ του το επιτρέπεις, επιστρέφει και διεκδικεί το χώρο του.
Όταν παύεις να είσαι παρών, εκείνο επιστρέφει.
Όταν αρνείσαι να δεις, βλέπει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να αγγίξεις, αγγίζει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να κλάψεις, θρηνεί εκείνο.
Όταν αρνείσαι να ζήσεις, εκείνο θριαμβεύει.

Όταν εσύ χάνεσαι, αυτό βρίσκεται.
Όταν εσύ συρρικνώνεσαι, αυτό απλώνεται.
Όταν εσύ χαμογελάς, αυτό θυμώνει.
Όταν εσύ πεθαίνεις, αυτό ανασταίνεται...

όταν εσύ πέφτεις, αυτό σηκώνεται...

όταν όμως εσύ είσαι παρών, τότε αυτό αιφνιδιάζεται
γιατί όλες του οι νίκες ακυρώνονται
όλοι του οι θρίαμβοι γελοιοποιούνται

όταν εσύ απλωθείς σε ολόκληρο το στερέωμα του είναι σου
δεν θα υπάρχει πια χώρος γι αυτό

και δεν θα δύσει ποτέ ξανά σ'αυτό τον ουρανό...

Unleashing imagination

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο...



Θέτω το ερώτημα όμως γνωρίζω πως πρόκειται στην ουσία για κάτι άλλο. Πρόκειται για αίνιγμα.
Το αίνιγμα έχει θαυμαστές ομοιότητες με έναν κώδικα. Έναν κώδικα όμως ξεχωριστό που κανείς ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να σπάσει. Η παραβίαση του κώδικα ισοδυναμεί με λύση του αινίγματος αλλά και με κάτι ακόμη. Το πρόβλημα της μεταγραφής του νοήματός του.
Τούτο σημαίνει ευθύνη. Και βούληση για αληθινή δράση.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Αν δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το ερώτημα δεν συνιστά αίνιγμα. Είναι απλά ένα περιττό φορτίο και με ευχαρίστηση αποβάλλεται.
Αν ο ποιητής ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το αίνιγμα διαλάμπει, έχει ζωή, ανασαίνει. Και αναμένει το λύτη.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Η ιστορία δεν διευκολύνει τον ποιητή.
Ο χρόνος είναι εχθρός του ποιητή κι ακόμα εχθρός του είναι ο ορίζοντας. Οποιοσδήποτε ορίζοντας.
Οι αφηγήσεις δεν διευκολύνουν τον ποιητή.
Οι ιστορήσεις, τα λογοτεχνήματα, οι θεωρήσεις.
Οτιδήποτε προβάλλει τον εαυτό του ή οτιδήποτε κραυγάζει την κατασκευή ενός εαυτού.
Ο εαυτός δεν διευκολύνει τον ποιητή.
Συνεπώς, ακόμη κι αν απαντηθεί το ερώτημα, κανείς δεν μπορεί να το μεταγράψει. Αν το δούμε διαφορετικά, πιο εξυπηρετικά με μια έννοια, η μεταγραφή του νοήματος έχει ήδη αποβληθεί από τον κόσμο.
Ο κόσμος 'δεν έχει ανάγκη' τον ποιητή.
Αλλά λιμοκτονεί για την ποίηση.
Εκείνο που πυργώνεται με συμπαγή βεβαιότητα εμπρός μου είναι η αλήθεια του ποιητή. Χωρίς αυτόν ο κόσμος δεν μπορεί να μοιράσει τον εαυτό του. Χωρίς αυτόν ο κόσμος μοιάζει με έναν τυφλό που προσποιείται ότι βλέπει ώσπου να πέσει στο χαντάκι. Δεν είναι η ντροπή της πτώσης. Είναι το όνειδος της αποκάλυψης.
Η αλήθεια του ποιητή, λοιπόν, τι παράδοξο, μεταγράφεται.
Έχει ρυθμό και δόνηση, έχει αίμα και ρίγος.
Χωρίς το ρίγος της κάθε στιγμής δεν αρδεύεται η αιωνιότητα.
Ο ποιητής γεννιέται με το ρίγος και το μεταδίδει αφειδώλευτα. Πάντα, για όσο ζει, για όσο αναπνέει. Ακόμα κι όταν δεν ζει. Όταν μνημονεύεται ή όταν καταδικάζεται.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Το αίνιγμα επιστρέφει σε κείνον που το έθεσε.
Κάθε φορά που ακυρώνεις τον ποιητή μέσα σου, χλευάζεις το αιώνιο στο αίμα σου.
Κάθε φορά που σκοτώνεις τον ποιητή, κλείνεις το στόμα και τη μύτη σου για να μην ανασαίνεις.
Κάθε φορά που αρνείσαι το βλέμμα στον ποιητή, το στρέφεις στον εαυτό σου.


Τι είσαι εσύ για τον κόσμο;


Jamie Poole

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Μαγικές επαφές, τραγικές σχέσεις...




Ο
‘ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ’ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι εδώ. Σημερινός, συγκαιρινός, σύγχρονος, ενεργός. Η ανθρωπότητα τον προετοίμαζε στα σπλάχνα της για δεκαετίες. Ίσως για αιώνες. Και τώρα τον εξαπολύει όπως κάποτε την πανούκλα και πιο πρόσφατα, το AIDS. Ο ελευθέρως καλπάζων ολετήρ σε όλη του τη μεγαλοπρεπή φρίκη. Είναι ακμαίος, άλκιμος, σθεναρός και αν όχι εσθλός, σίγουρα θαλερός και παλλόμενος. Ο α-σχεσιακός, απόλυτα πολυ-επαφικός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Μέσα μας. Παντού. Και δημιουργεί. Τι; Την εξάλειψη όσων απέμειναν για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε σ’ αυτόν τον μπλε πλανήτη ανθρωπότητα. Ανθρωπότητα ονείρων, οραμάτων, πολιτισμών, επιτεύξεων. Ανθρωπότητα όρθιων ανθρώπων, όρθιων κεφαλιών, όρθιων βλεμμάτων. Ανθρωπότητα του βλέμματος. Κι όλο αυτό πρέπει να σβήσει.
Κι αυτό, βεβαίως, θα γίνει. Σύντομα, μέσα σε μια, το πολύ δυο γενιές. Θα γίνει ολοκληρωτικά. Εσωτερικά και εξωτερικά. Όπως μέσα έτσι και έξω. Όπως άνω έτσι και κάτω…
Για πολλούς αιώνες είχαμε ξεγελαστεί. Όλοι μας. Ποιητές, φιλόσοφοι, παπάδες, αγρότες, τεχνητάδες. Ναυτικοί, νοικοκυρές, στρατιώτες, εσωτεριστές. Άπαντες και απαξάπαντες. Είχαμε βυθιστεί στη ραστώνη των… σχέσεων. Κάποιος μας είχε κάνει μάγια. Από την αυγή της ανθρωπότητας. Από τον Αδάμ κιόλας. Έστω από την εποχή του Νώε. Κάποιος μας είχε ρίξει κάτι στο νερό, στο χυλό και στο κουρκούτι. Κάποιος μας είχε πείσει ότι όλα είναι σχέσεις. Το κάθε τι, το μικρό και το μεγάλο. Το ασήμαντο και το σπουδαίο. Το έλασσον και το μείζον, καθώς θα λέγανε και οι σπουδαγμένοι άλλων εποχών. Και όλοι είχαμε φάει το μήλο όπως η Χιονάτη και δηλητηριαστήκαμε. Πέσαμε σε λήθαργο και ματαίως αναμέναμε το πριγκιπόπουλο να έρθει να μας φιλήσει και να πάρουμε τα πάνω μας. Μόνο τα κάτω μας παίρναμε. Επί αιώνες. Και το παραμύθι συνεχιζόταν. Και πλούταινε και βάθαινε. Σχέση με το μέσα μας, σχέση με το έξω μας, σχέση με τα ποτάμια, τις ραχούλες, τα δεντράκια. Σχέση με το γείτονα, σχέση με τη γειτόνισσα, σχέση με τα έμψυχα, τα άψυχα. Σχέση με το χρόνο, με τον πόνο, με το άσχημο και το ωραίο. Σχέση με το Θεό ακόμη και με το διάβολο (έξω από δω βεβαίως!). Σχέσεις παντού ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν σχέσεις. Σε κενό αέρος ας πούμε ή στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν. Σχέση με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τη ‘σκιά’ μας. Σχέση με το στομάχι μας, τους νεφρούς και τα προϊόντα του μεταβολισμού μας.
Δεν ήταν απλώς μάγια αυτά… ήταν η μεγαλύτερη συνωμοσία που υπήρξε ποτέ σε τούτο το μοναχικό, δύσμοιρο και αεί περιστρεφόμενο πλανήτη… η μεγάλη συνωμοσία των σχέσεων ενάντια στην… εξέλιξή μας!
Και τι καταφέραμε;
Μια τρύπα στο νερό και μάλιστα τόσο μεγάλη που το νερό κοντεύει πλέον να εξαφανιστεί από τον ωραίο και πάλαι δροσερό μας πλανήτη. Τρύπα στο κεφάλι μας, στη σκέψη μας και στις… σχέσεις μας. Και όχι μόνο μια τρύπα. Τρύπες πολλές, μεγάλες και μικρές. Ό,τι εισέρχεται εξέρχεται… κι εμείς τενεκέδες αγάνωτοι… χιλιοτρυπημένοι.
Ναι, αλλά τι καταφέραμε όσο κοιμόμασταν όπως η αγνή Χιονάτη τον ύπνο των μακάρων;
Να φτιάξουμε επιστήμες… να γίνουμε πολλοί… να είμαστε καλά, γεροί και δυνατοί μέχρι να ψοφολογήσουμε… να γαμ… μέχρι να πεθάνουμε σε βαθύ γήρας και να αναμένουμε το γέρας… ποιο θα είναι αυτό; Η μετά θάνατον ζωή; Μα ζούμε ήδη πολύ εδώ… σκυλοβαρεθήκαμε να ζούμε… και σασπένς; Μεδέν!
Ναι, γίναμε πολλοί… πάρα πολλοί και δεν χωράμε!
Και μέχρι να πάρουν το πάνω χέρι οι τρισκατάρατοι του Διαφωτισμού και δήθεν πρόμαχοι της ‘ελεύθερης σκέψης και βούλησης του ανθρώπου’, ψευτοεπαναστάτες κομπλεξικοί, υπήρχε και μια Ιερά Εξέταση και έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους! Η Εκκλησία ήξερε τη δουλειά της και κράταγε λογαριασμό. Όπου σήκωνε κεφάλι ο θρασύς, το έκοβε. Όπου ξεμύτιζε ο εξυπνάκιας με το τηλεσκόπιο, τον έκαιγε. Όπου έβγαζε γλώσσα ο αλητήριος με τα μαθηματικά και τις αστρονομίες, τον έστελνε στο διάστημα να τα εξετάσει όλα εκ του σύνεγγυς. Ήξευρε τι έκαμνε η Εκκλησία.
Γιατί η Εκκλησία απεχθανόταν τις σχέσεις και τους ‘σχεσιακούς’. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και τι θέλεις, δεν δημιουργείς ‘σχέσεις’. Δεν απλώνεις τα κουλά σου πιο κει απ’ όπου τάχθηκες. Η Εκκλησία ήξερε τι θα πει να είσαι ακεραιωμένος, αυτάρκης, ενδοτραφής και αναφής. Πάει να πει ότι η Εκκλησία ήξερε κι εμείς δεν ξέραμε και όταν σηκώσαμε κεφάλι και τηλεσκόπια μας πήρε ο διάολος.
Αρχίσαμε να σχετιζόμαστε… με το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Με το σύμπαν, τα άστρα, τους πλανήτες. Με τους γύρω, τους μέσα και τους έξω. Το παρατραβήξαμε και κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι γίναμε οι μεγάλοι αυτόνομοι, αυτοδύναμοι και παντοδύναμοι κυρίαρχοι του Κόσμου! Φυσικοί και Κοσμολόγοι, Γιατροί, Δόκτορες και Βιολόγοι. Επιστήμονες με ύφος και το αλάθητο στα χείλη και το φρύδι σηκωμένο με ειρωνεία στον αναλφάβητο.
Οι σχέσεις… αυτές φταίνε για όλα…
Και τη χαριστική βολή την έδωσε εκείνος ο τρελός με το σφυράκι… ο Σιγιμούνδος και όσοι τον ακολούθησαν… μας έβαλε όλους σε έναν καναπέ κι άρχισε ο λήρος και το κουβεντολόι… και τελειωμό δεν είχαν οι ‘ελεύθεροι συνειρμοί’ και οι ερμηνείες των ονείρων… τα καθάρματα οι γονείς φταίνε για όλα, όσα απώθησα στην εφηβεία, ο τρόμος της ενηλικίωσης… η κακούργα η κενωνία φταίει για όλα, η απόρριψη από τη γειτόνισσα, το κουλούρι που δεν μου αγόρασε η μαμά στην αγορά… ο στρατός, η εκκλησία, το κράτος φταίνε για όλα… ο γάμος, η φθορά του έρωτα, η μοχθηρή Σκιά, το Μεγάλο Στόμα φταίνε για όλα… και το ότι είμαι θνητός… ευάλωτο αχυράκι που το ταξιδεύει ο άνεμος δώθε κείθε… βόγκηξαν οι καναπέδες και στέναξαν τα γκρούπ θέραπις… όλα στο φως, όλα στο τραπέζι… όλα τα σφάγνω, όλα τα μαχαιρώγνω… και το μεγάλο και υπέροχο Αίνιγμα της Ζωής; Πήγε περίπατο… Και το Κεκρυμμένο Μυστήριο του Βίου; Μας τελείωσε…
Και οι σχέσεις; Αυτές ήδη αποτελούν έκθεμα στο Μουσείο της Ανθρώπινης Ανοησίας. Ο άνθρωπος του μέλλοντος είναι… τώρα.
Και είναι πολυ-επαφικός, μούλτι-διαδραστικός και έξτρα ούλτρα ρηχοεπιφανειακός… τα βάθη δεν χρειάζονται… οι σχέσεις δεν χρειάζονται… ο άλλος δεν χρειάζεται… αρκετά μας μόλυναν οι άλλοι… μέσα από τις σχέσεις κινδυνεύεις όπως με τον ιό της γρίπης… δεν φαίνεται το χάλι σου στην αρχή αλλά σιγά σιγά η μόλυνση προχωράει, η νόσος ανθίζει σαν ζόμπι τριαντάφυλλο μέσα σου, το ανοσοποιητικό σου σύστημα καταρρέει… η λύση δεν είναι ‘καλύτερες και υγιείς σχέσεις’ και άλλα των πρωινάδικων… η λύση είναι επαφές ‘ραν έντ γκαν’… η λύση είναι ‘χτύπα και φεύγα’… και άραγε ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ‘ον ευθύνης;’ Ποτέ δεν ήταν… προσποιείτο ότι ήταν… έπαιζε ρόλους, φορούσε μανδύες, δυστυχούσε αιχμάλωτος… ήλθεν η απελευθέρωσις και τα σόσιαλ μίντια –δόξα στο Γιαραμπή- έδειξαν το δρόμο… Γίνε αυτό που πάντα ήθελες… ανώνυμος, απρόσωπος, πολυώνυμος, πολυπρόσωπος… γίνε αυτό που δεν είναι… αυτό που δεν σχετίζεται, δεν εμπλέκεται, δεν αιχμαλωτίζεται…
Γίνε, βίωσε και φεύγα… στο επόμενο προφίλ σε περιμένει μια νέα συναρπαστική περιπέτεια… ένα άλλο παράλληλο, υπέροχο σύμπαν…
Ο άνθρωπος του επόμενου αιώνα είναι τώρα…
Και η λέξη είναι παρακαλώ μπορεί να αρχίσει να ξεθωριάζει…



Humanity #21: Victim

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Είναι απλό, σκότωσα τον άβελ, γιατί δεν μπορούσα να σκοτώσω εσένα...




"…Θέλησα να σε δοκιμάσω, Και ποιος είσαι εσύ για να δοκιμάζεις αυτό που δημιούργησες, Είμαι ο υπέρτατος άρχων όλων των πραγμάτων, Και όλων των όντων, θα πεις, όχι όμως δικός μου και της ελευθερίας μου, Ελευθερία για να σκοτώνεις, Όπως εσύ ήσουν ελεύθερος να επιτρέψεις να σκοτώσω τον άβελ ενώ ήταν στο χέρι σου να το αποτρέψεις, αρκεί για μια στιγμή να είχες εγκαταλείψει το ματαιόδοξο αλάθητο που μοιράζεσαι με όλους τους άλλους θεούς, αρκεί για μια στιγμή να ήσουν πραγματικά ευσπλαχνικός, να δεχόσουν την προσφορά μου με ταπεινότητα, απλώς και μόνο γιατί δεν έπρεπε να τολμήσεις να την αρνηθείς, οι θεοί, κι εσύ όπως όλοι οι άλλοι, έχετε υποχρεώσεις απέναντι σ’ εκείνους που λέτε πως δημιουργήσατε, Ο λόγος αυτός είναι αντάρτικος, Πιθανόν να είναι, σε διαβεβαιώ όμως πως, αν ήμουν θεός, κάθε μέρα θα έλεγα Ευλογημένοι ας είναι όσοι διάλεξαν την ανταρσία γιατί σε αυτούς ανήκει η βασιλεία της γης, Ιεροσυλία, Μπορεί, πάντως μεγαλύτερη από τη δική σου δεν είναι, που επέτρεψες να πεθάνει ο άβελ, Εσύ τον σκότωσες, Ναι, είναι αλήθεια, εγώ ήμουν το εκτελεστικό όργανο, αλλά η καταδίκη υπαγορεύτηκε από σένα, Το αίμα που βρίσκεται εδώ δεν το έχυσα εγώ, ο κάιν μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα στο κακό και στο καλό, αφού επέλεξε το κακό θα το πληρώσει, Όσο κλέφτης είναι αυτός που μπαίνει στο αμπέλι άλλο τόσο είναι κι αυτός που φυλάει τσίλιες, είπε ο κάιν, Και το αίμα αυτό απαιτεί εκδίκηση, επέμεινε ο θεός, Αφού είναι έτσι, θα εκδικηθείς ταυτόχρονα έναν πραγματικό θάνατο κι έναν που δεν έχει ακόμα γίνει, Εξηγήσου, Δεν θα σ’ αρέσει αυτό που θ’ ακούσεις, Μη σε νοιάζει εσένα, μίλα, Είναι απλό, σκότωσα τον άβελ, γιατί δεν μπορούσα να σκοτώσω εσένα, στην πρόθεση είσαι νεκρός..."

Ζοζέ Σαραμάγκου, Κάιν

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Άφθαρτη...



Θέλω να σ' αγαπώ με έναν τρόπο μυστικό, αθέατο και ευγενικό.Κι εσύ, θέλω να μ' αγαπάς με ένα κρυφό στοίχημα στην καρδιά σου. 
Πως αν με χάσεις, τίποτα δεν θα έχεις χάσει παρά ένα απρόσιτο άγγιγμα ενός ιερού Πολεμιστή που σε ονειρεύτηκε για χίλιες αιωνιότητες.
Και πως αν με κερδίσεις, θα μοιραστούμε τους γαλαξίες και τα σύμπαντα που φανταστήκαμε.

Θέλω να είσαι πάντα ένα κάστρο απόρθητο, στην κορυφή του κόσμου. Κι εγώ ένας στρατός που στρατοπέδευσε ολόγυρα αλλά δεν σε πολιορκεί. Έρχονται στο πρόσωπό μου οι μυρωδιές του κορμιού σου αλλά δεν θέλω να τις μπολιάσω με τις δικές μου για να μην μαγαριστούν. Έρχονται στ' αυτιά μου οι φωνές σου αλλά δεν θέλω να συναντηθούν με τις δικές μου βλάσφημες κραυγές του πόθου. 
Κι έχω που και που την ευλογία να σε κοιτάζω από μακριά, να στέκεσαι αγέρωχη στο ακρόπυργο και να ανεμίζουν περήφανα τα μεταξένια μαλλιά σου, αληθινή Βασίλισσα των ονείρων μου. Μα δεν θέλω να εισβάλλω στο ακριβό σου οχυρό και να σε λεηλατήσω. Γιατί ξέρω πως όσα με έκαναν να εκστρατεύσω και να' ρθω ως εδώ, αν χιμήξω στο Άδυτό σου και σε κατακτήσω, όλα θα χαθούν. Από μυθική ιέρεια των στοχασμών μου θα γίνεις μια καθημερινή αγάπη που θα φτωχαίνει μέρα τη μέρα. Κι από απρόσιτη νεράιδα των ταξιδιών μου θα γίνεις μια γήινη και στέρεη υπόσχεση.

Είσαι ένα κάστρο μαγικό, απόρθητο και ονειρικό.
Όσο σ' αγαπώ, θα' μαι εδώ, απ' έξω και θα μοιράζομαι την αγάπη σου με τον άνεμο που θα μου φέρνει την μυρωδιά σου, τη φωνή και την ανάσα σου.
Όσο σ' αγαπώ, θα είμαι εδώ, φύλακας και φρουρός της αγιοσύνης τούτης της αγάπης που θα την πλένω νύχτα μέρα στο ποτάμι του μυστικού μου πόθου.
Κι όταν πάψω μια μέρα να σ' αγαπώ, θα φύγω και θα σ' αφήσω ανέγγιχτη, ακριβή και ακέραιη, όπως σε βρήκα.
Μαζί μου θα πάρω μονάχα τον άνεμο, την εικόνα και την μυρωδιά σου.


Έτσι θα είσαι αθάνατη, άφθαρτη και αιώνια μέσα μου...